A studio try-out on October 4, 2015 for:
The hunt for digital sunrises or how to reset your biological clock
-The performance took place at 29 nov., Rento Brattinga Gallerie
In an attempt to provide not just ourselves but time itself some rest, we spent one afternoon following the sun as it rose. We constantly rediscovered the view of the static sun by going in a Westerly direction to a different webcam. The ball of light in front of us, behind us or from the side, it depended on how the cam was positioned, kept rising. Depending on the hemisphere it either rose from the left or from the right; it didn’t matter to us. Now and again we looked up from our screens, to the outside world, where it had begun to grow quite dark early on due to the clouds and the rain. That darkness did not reach us is our space. Lost in time we stayed awake that night. We took turns exchanging memories of the mornings of our lives that we had not shared.
In een poging om niet alleen onszelf, maar ook de tijd zelf rust te gunnen, reisden we op een middag met de zonsopgang mee. Die blik op de stilstaande zon vonden we steeds opnieuw, door in westelijke richting steeds naar een andere webcam te gaan. De lichtbal voor ons, of achter ons of van opzij, dat lag er maar aan hoe de cam was gepositioneerd, bleef maar stijgen. Afhankelijk van het halfrond ging hij links of rechtsom omhoog; dat maakte ons niet uit. Af en toe keken we op van het scherm, naar buiten, waar het door wolken en regen al opmerkelijk vroeg donker was geworden. De duisternis aldaar raakte ons niet. Wat wij keer op keer hervonden was REAL TIME.
Verdwaald in de tijd hebben we die nacht lang wakker gelegen. We verhaalden om beurten van herinneringen uit de ochtenden van onze levens, die wij niet hadden gedeeld.
