Ik ging nog even kijken naar het hooien, want dat hoorde ik plaatsvinden. Ik liep nog door tot het mais veld, met jonge planten in het gelid en in het tegenlicht. In de wei daar tegenover zat een haas te avond-zonnen, wat mij verleide om nog even door te lopen, benieuwd wat er nog meer zou zijn. De bermen hebben ze nog niet gemaaid, dus dat gras was hoog met zomerse pluimen; ik had een hooikoorts pilletje geslikt. De drie erven waar ik toen langsliep (voor ik bij de beek kwam) waren met verschillende mate van zorgvuldigheid bijgehouden, maar evenzogoed vol met maffe en veelbetekenende details, zoals een stuk tin op de nok van een schuur, een groepje doorgeschoten kolen en iets van bijna perfect boomsnoeiwerk. Minstens de helft van het schaarse verkeer was agrarisch. In de beek zag ik een groot wit eiland drijven dat ik benaderde. Het was een zwaan die in de slaap leek te zijn gestorven, het hoofd tussen de veren uit naar beneden gegleden het water in. Verder in perfecte staat. Dat merkte mijn keerpunt. Op de terug weg nu wel viér hazen aan de andere kant van de weg, terwijl mij weer een trekker passeerde. Vier schaduwen en vier silhouetten die elkaar achterna dolden in het veld. Er zijn niet zo heel veel natuurwaarden nodig om een overweldigende ruimte te laten ontstaan. Nee, je hoort of ziet hier eigenlijk nooit weidevogels meer. Ik plukte een paar vlierschermen voor de avond-thee in een stilte die toch lekker was.
Date: 150609